Het was even wachten op het vorig jaar reeds aangekondigde objectief. Maar eindelijk is deze dan nu toch echt gepresenteerd. De M. Zuiko ED 150-400 F4.5 Tc1.25 IS Pro lens.
Ik was één van de gelukkige fotografen die de lens uitgebreid mocht uitproberen. Samen met een drietal collegae uit Europa trokken wij daarom naar de Bodensee in Duitsland. Daar konden wij 5 dagen lang ons geluk op rondom dit prachtige meer en de aanwezige natuur.
Het doel was vooral gericht op het fotograferen van met name vogels en eventueel wild. Mede dankzij de sterk wisselende weersomstandigheden konden wij de lens zowel gedurende moeilijke als makkelijke lichtomstandigheden testen.
De eerste indruk
Op het eerste oog lijkt de lens fors aan de maat. Mede door de, voor Olympus, wat ongebruikelijke kleur wit valt deze ook wel direct op. Maar bij het oppakken van de lens valt direct het geringe gewicht op. Met amper 1.9 KG is het objectief niet bepaald zwaar te noemen. Gemonteerd op de Olympus OM-D E-M1X voelt de combinatie degelijk aan en ligt lekker in de hand. De lens is voorzien van een tal van knoppen die vrijwel direct onder handbereik zitten en logisch gepotitioneerd zijn. De ingebouwde converter is eenvoudig met de wijsvinger van de rechterhand te bedienen en naar wens om te zetten.
Het fijne van dit zoom objectief is dat men met de duim eenvoudig in en uit kan zoomen. Het zoeken van een vogel en het kiezen van een compositie wordt hierdoor sterk vergemakkelijkt.
Op de linkerzijde van de lens zitten verder nog een aantal knoppen welke direct in het bereik van de duim van de linkerhand zijn aangebracht.
Enkele knoppen kenden wij al maar nieuw is onder andere het op het obectief kunnen uitzetten van het focusscherpstel geluidje. Eem voor velen irritante piep die bij het fotograferen van bepaalde onderwerpen zeer ongewenst is. De statief gondel kan, net als die van de 40-150 en 300mm lenzen, direct op een statiefkop worden gemonteerd.
Ook is deze lens stof- en spat-waterdicht. De afdichtingen (waarmee alle Pro lenzen zijn uitgevoerd) maakt dat deze lenzen gedurende de meest uiteenlopende weerstypen gebruikt kunnen worden zonder de noodzaak om tot extra beschermende maatregelen te hoeven overgaan. Dat maakt bijvoorbeeld het werken uit een wat minder stabiele kayak ineens minder risicovol:)
Op stap en aan de slag
Iedere dag begon met een dikke mistlaag welke gedrurende de dag langzaam optrok en verdween. Mist in de ochtend met weinig licht en dan bewegende vogels fotograferen is een dingetje. De lichtgevoeligheid van een lens is dan bepalend voor het kwalitatieve eindresultaat.
knobbelzwanen. 150-440mm + TC1.25 op 500mm, F5.6, S1/1600, ISO1600 uit de hand
De dikke mist liet niet veel zien van de vogels en ondanks dat wist de camera de vogels snel te vinden en kon de foto gemaakt worden. Later met fotoshop de vogels er “wat uitgehaald”. Het gebruik van de T1.25 converter bracht vrijwel geen gewijzigde scherpte met zich mee waarbij de keuze, om deze altijd te gebruiken bij voldoende licht, als snel gemaakt was.
Zoals eerder aangegeven bleek de supersnelle autofocus een verademing bij het vinden en scherpstellen op snel bewegende onderwerpen. Ook het snel in en uit kunnen zoomen bleek een waardevolle toepassing die ik bij de primelenzen zoals de Zuiko ED 300mm F4 vaak miste. Het brengt de creatieve fotografie meer binnen handbereik. Het snel kunnen aanpssen van de omgeving rondom het onderwerp zonder daarbij direct het onderwerp kwijt te zijn was een prettige ervaring.
Wilde eend. 150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO800, S1/800 uit de hand
Krooneend. 150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO800, S1/2500 uit de hand
Tafeleenden. 150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO400, S1/1250 uit de hand
De lens als macro lens
Het was tijdens het fotograferen van vogels al opgevallen dat het bokeh erg aangenaam over kwam. Een rustigere achtergrond is immers iets wat voor veel typen van fotografie min of meer noodzakelijk gevonden wordt. Nu rees natuurlijk direct ook de vraag hoe dit bij kleinere onderwerpen zou uitpakken en of de lens ook als “macrolens” gebruikt kan worden. Dus even weg van het water en het bos ingelopen. De door Olympus aangegeven minimale focusafstand van 1.3 meter bleek juist. Ook het gebruik van zaken zoals focusbracketting en stapeling werkte prima en zelfs bij de Higres functie liet de lens mij niet in de steek. Maar nu was de aandacht vooral gericht op het bokeh en als onderwerp was de herfstsfeer best te gebruiken.
Blauwe bes. 150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO400, S1/800. Bracketting 15 beelden uit de hand
150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO400, S1/100 uit de hand
150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO400, S1/100 uit de hand
150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO400, S1/100 uit de hand
De vergelijking
De dagen in Duitsland werden samen met collega fotograaf Andreas Geh (https://www.geh-photo.org) doorgebracht. Andreas is een zeer veel eisende fotograaf die veel verwacht van zijn materiaal en dus ook gepast kritisch de lens uitprobeerde. Naast het gewoon fotograferen gebruikten wij ook de tijd om vergelijkingen met de Olympus 40-150mm en de 300mm lenzen te maken. Door deze beelden naast elkaar te leggen werden verschillen duidelijk. Over het algemeen viel op dat niet alleen de scherpte van dit nieuwe objectief van een bijzonder hoog niveau was maar met name de detaillering van de foto direct in het oog sprong. Of en hoeveel beter deze lens presteert was in dit vergelijk niet objectief te maken en dus namen wij genoegen met de constatering dat de nieuwe lens op zijn minst net zo goed presteert als de ander twee genoemde.
Knobbelzwaan. 150-400mm + T1.25 converter op 236mm, F5.6, ISO800, S1/2000 uit de hand
Lange sluitertijden
Ook de Image stabilisator functioneerde uitstekend. Net als bij de 12-100mm lens en de 300mm lens is ook nu de 5-assige beeldstabilisator van onschatbare waarde bij het vastleggen van momenten waarbij een snelle sluitertijd onmogelijk is. Naast wat test van ‘dode” onderwerpen was natuurlijk ook hier een vogel gewenst. Een in de vroege ochtend gespotte ijsvogel was daarom een dankbaar onderwerp.
Ijsvogel.150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO1600, S1/20 uit de hand. Circa 70% restbeeld
Wat verder
Andreas nam ook van de gelegenheid gebruik om de mogelijkheid van nog meer millimeters te creëren met behulp van de 1.4 en de 2.0 converter. Wat hierbij al snel bleek is dat met name de 2.0 converter plus de ingebouwde 1.25 converter en de lens op maximale zoom de verkregen 2000 millimeter wel aan kwaliteit inboet. Dit niet in de laatste plaats vanwege de luchtbeweging die mede door de enorme vergroting een belangrijke rol gaan meespelen. Met name voor hen, die op het moment van een zeldzame verschijning hier minder belang aan hechten, kan dit een welkome aanvulling zijn. Voor ons bleek de lens met de ingebouwde converter in vrijwel alle gevallen voldoende om mee uit de voeten te kunnen. Immers is de 1000 millimeter equivalent al een hele lengte waar wij vroeger alleen maar van konden dromen.
Zaagbek. 150-400mm + T1.25 converter op 500mm, F5.6, ISO800, S1/2000 uit de hand. Restbeeld van circa 60%
Conclusie
Olympus heeft met het uitbrengen van deze hoogwaardige lens de natuurfotograaf een krachtig stuk gereedschap willen geven die voldoet aan de strenge eisen van de fotograaf. Een lens die presteert waar het presteren moet en onder alle omstandigheden. Deze lens is niet een lens voor iedereen maar juist een lens voor hen die voor bepaalde typen van fotografie de lengte maar ook de creatieve mogelijkheden nodig hebben om te kunnen leveren. Olympus heeft met dit product naar mijn mening weer laten zien waartoe het in staat is en dat het bereid is om ook voor de kleinere meer specialistische markt de nodige kwaliteit te produceren. Ik kan niet wachten tot de mijn arriveert…..
Alle portretten gemaakt door https://www.ashleyjoannaphoto.com
